Στην ΕΥΑΘ περιόδευσαν Γιάννης Ζιώγας και Γιάννης Δελής, υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης»

Περιοδεία στην ΕΥΑΘ πραγματοποίησαν οι υποψήφιοι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» Γιάννης Ζιώγας, υποψήφιος για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και Γιάννης Δελής, υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους συζήτησαν με τους εργαζόμενους της εταιρείας και συναντήθηκαν με το ΔΣ των εργαζομένων. Οι δύο υποψήφιοι δήλωσαν τα εξής:

«Οι εξελίξεις οι οποίες αφορούν την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ είναι επικίνδυνες γιατί αφορούν το πιο ζωτικό αγαθό για τον άνθρωπο, το νερό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το λαό της Θεσσαλονίκης. Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ και οι εκλεγμένοι της “Λαϊκής Συσπείρωσης” στην Περιφέρεια και τους δήμους της περιοχής εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην προοπτική της ιδιωτικοποίησης, ενημέρωσαν το λαό, έκαναν προσπάθεια για οργάνωση της πάλης ενάντια σε αυτή την αρνητική εξέλιξη. Ιδιωτικοποίηση σημαίνει παράδοση του νερού στα μονοπωλιακά συμφέροντα, αύξηση της τιμής του, αλλαγές προς το χειρότερο για τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στην ΕΥΑΘ.

Λύση στο πρόβλημα δεν είναι η πρόταση που έγινε από δημάρχους της Θεσσαλονίκης για διαχείριση του νερού από την Τοπική Διοίκηση.

Εξάλλου, σχετικά με την πρόταση φορέων και δημάρχων του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση του νερού της πόλης και της Εταιρείας Ύδρευσης – Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) να σημειώσουμε πως όλοι αυτοί, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που επίσης στηρίζουν την άποψη αυτή ξεχνάνε τη συμφωνία τους ή τη σιωπή τους όταν ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ τη δεκαετία του ’90 με την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο και την είσοδο των εργολάβων. Ο μόνος λόγος που προτείνουν τη διεξαγωγή “άτυπου” δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση του νερού και της ΕΥΑΘ, είναι για δημιουργία εντυπώσεων και όχι για τη γνήσια έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας.

Στην πρόταση αυτή συμφωνούν και δήμαρχοι του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης που έχουν διακριθεί και πρωτοστατήσει στην ιδιωτικοποίηση εξίσου κρίσιμων τομέων δράσης της Τοπικής Διοίκησης (καθαριότητα, ανακύκλωση, στάθμευση, ηλεκτροφωτισμός, δημοτικά τεχνικά έργα, λειτουργίες των δήμων, “ενοικίαση” εργαζομένων με δουλεμπορικά προγράμματα κλπ.). Οι ίδιοι έχουν αποδειχτεί οι πιο ένθερμοι υπερασπιστές της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τους υποστηρίζουν και έχουν “προστατέψει” αυτές τις επιλογές τους από τις αντιδράσεις των εργαζομένων και του λαού, ακόμα και με την κρατική καταστολή και τα ΜΑΤ (βλ. Μπουτάρης, Δανιηλίδης κλπ.). Προφανώς δεν μεταλλάχθηκαν τώρα σε υπερασπιστές των δημόσιων αγαθών, όπως το νερό. Ήταν και παραμένουν πρωταγωνιστές των ιδιωτικοποιήσεων μαζί με το κράτος και τα κόμματα που τους στηρίζουν (βλ. λιμάνι Θεσσαλονίκης, ΔΕΗ, σύστημα Υγείας, αερολιμένας Θεσσαλονίκης κλπ.).

Η μόνη και πραγματική “διαφορά” τους από την επίσημη κυβερνητική πολιτική ιδιωτικοποιήσεων (όπως του νερού) ΔΕΝ είναι αυτή καθεαυτή η ιδιωτικοποίηση (την οποία δεν αμφισβητούν, αλλά αντίθετα προωθούν) ΑΛΛΑ ο τρόπος και το μείγμα ιδιωτικοποίησής του. Προτείνουν ουσιαστικά τη μητροπολιτική διαχείριση του νερού από τους δήμους της περιοχής (βλ. δημοτικοποίηση). Στην πραγματικότητα υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση, αλλά με μάνατζέρ της την Τοπική Διοίκηση και όχι το κεντρικό κράτος. Δηλαδή καμιά διαφορά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στους φορείς που προτείνουν το δημοψήφισμα συμπεριλαμβάνονται και «κινήσεις» (π.χ. κίνηση 136 κλπ.) που υπερασπίζονται ανοιχτά ένα άλλο μοντέλο ιδιωτικοποίησης (με διασπορά μετοχών της Εταιρείας Ύδρευσης) κατά τα πρότυπα του Χρηματιστηρίου. Οι ίδιες αυτές “κινήσεις” εκδήλωσαν ενδιαφέρον και συμμετείχαν στο διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Η εμπειρία από τη “δημοτική” διαχείριση του νερού, σε άλλες πόλεις της χώρας, μέσα από “δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης” απέδειξε ότι δεν απέχουν καθόλου από την κερδοσκοπική διαχείριση του νερού σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, ότι άνοιξαν το δρόμο για την πλήρη – τυπική ιδιωτικοποίηση του νερού και εκεί.

Το δίλημμα ιδιωτικοποίηση ή δημοτικοποίηση, παρά τις όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, δίλημμα το οποίο προβάλλουν οι δήμαρχοι που όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησαν και υπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ είναι πλαστό. Η πείρα δείχνει ότι και οι δύο αυτές προοπτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το λαό να βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες.

Δικαιώματα του λαού που αφορούν ζωτικές λαϊκές ανάγκες (όπως αυτή για το νερό) είναι αυτονόητα και δεν μπαίνουν στην κρίση ούτε καν “δημοψηφισμάτων”. Ανάλογα δημοψηφίσματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή ακόμα και επαναδημοτικοποίηση του νερού δεν εμπόδισαν την επέλαση των ιδιωτικών μονοπωλίων σε συνεργασία με τους δήμους και την Τοπική Διοίκηση που λειτουργεί σαν αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού κράτους, δεν εξασφάλισαν φθηνό και ποιοτικό νερό στους καταναλωτές.

Ο λαός με την ψήφο του στις επερχόμενες εκλογές μπορεί συνολικά να τοποθετηθεί για το σύνολο των προβλημάτων του, ανάμεσα σε αυτά και για το πρόβλημα του νερού, καταδικάζοντας την πολιτική που ευθύνεται για αυτή την κατάσταση.

Λύση είναι οι εργαζόμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα της πόλης μας να συσπειρωθούν, να πάρουν πρωτοβουλίες, να οργανώσουν τη συμμαχία και την πάλη τους για:

Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του νερού.

Να εξασφαλιστεί φθηνό και ποιοτικό νερό για όλα τα νοικοκυριά, χωρίς ανατιμήσεις, χαράτσια και πρόστιμα,

Καμιά διακοπή υδροδότησης σε λαϊκά σπίτια λόγω χρεών, διαγραφή των προστίμων.

Με έναν τέτοιο αγώνα θα ανοίγει και ο δρόμος για την οριστική λύση του προβλήματος, η οποία είναι η κοινωνικοποίηση των οργανισμών ύδρευσης, ο πανεθνικός σχεδιασμός διαχείρισης των υδατικών αποθεμάτων, χωρίς καμιά ιδιωτική επιχειρηματική ανάμειξη. Στόχος που έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική και τη φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και διαχείρισης.

Βήμα μπορεί να γίνει σε αυτή την κατεύθυνση με την ψήφιση των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΚΚΕ στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εκφραστεί γνήσια η λαϊκή αντίθεση ώστε να μην πούμε το νερό νεράκι».